Cień wiatru

Wróciłem po 10 latach do lektury, którą dekadę temu uznałem za książkę numer jeden w całym swoim czytelniczym życiu. Czy podtrzymałbym ocenę?

Kilka wątków pamiętałem, ale Cień Wiatru znowu mnie zaskoczył, wzruszył i nie wypuścił nim go nie ukończyłem. Nawet jeśli czegoś mi po drodze brakowało, bo historia np. nieco porzuciła osobę ojca Daniela, to nie miało to ostatecznie dla mnie znaczenia. Warto było wrócić do Barcelony, choć 10 lat temu była dla mnie magiczna a dzisiaj nieco odrzucająca (jak powoli wszystkie wielkie miasta).

Wróciłem po 10 latach do lektury, którą dekadę temu uznałem za książkę numer jeden w całym swoim czytelniczym życiu. Czy podtrzymałbym ocenę?

Kilka wątków pamiętałem, ale Cień Wiatru znowu mnie zaskoczył, wzruszył i nie wypuścił nim go nie ukończyłem. Nawet jeśli czegoś mi po drodze brakowało, bo historia np. nieco porzuciła osobę ojca Daniela, to nie miało to ostatecznie...

Cudo! Inteligentni pisarze, piszą inteligentne książki, w których są inteligentne postaci. Ta książka taka właśnie jest :)

Cudo! Inteligentni pisarze, piszą inteligentne książki, w których są inteligentne postaci. Ta książka taka właśnie jest :)

Przepiękna książka, ciężko się oderwać, przenosi w inny świat, czujesz atmosferę Barcelony...

Przepiękna książka, ciężko się oderwać, przenosi w inny świat, czujesz atmosferę Barcelony...

"Cień wiatru" zachwyca pięknem już od pierwszej strony. Autor używa pięknego języka i tworzy piękne opisy, prowadzi nas za rękę po pięknej Barcelonie i snuje piękną opowieść. Fabuła jest złożona i dość tajemnicza - splecione losy bohaterów, historia zataczająca koło. Nie brak tu mniejszych i większych tragedii, ale zakończenie jest miłe. Treść opływa w złote myśli, magii dodaje miłość do książek. Za całokształt przymknę oko na wulgaryzmy. Książka warta polecenia, ja zdecydowanie zbyt długo zwlekałam.

"Cień wiatru" zachwyca pięknem już od pierwszej strony. Autor używa pięknego języka i tworzy piękne opisy, prowadzi nas za rękę po pięknej Barcelonie i snuje piękną opowieść. Fabuła jest złożona i dość tajemnicza - splecione losy bohaterów, historia zataczająca koło. Nie brak tu mniejszych i większych tragedii, ale zakończenie jest miłe. Treść opływa w złote myśli, magii...

No i jak się tu zabrać za napisanie tej opinii. Chciałbym mieć taką literacką umiejętność kreowania magicznej rzeczywistości, jaką ma Carlos Ruiz Zafon. Nie mam jej niestety, więc muszę opisać moje przeżycia z "Cieniem Wiatru" w nieco bardziej przyziemny sposób. Ale i tego nie potrafię, jak w końcu opisać prostymi słowami coś, co niby jest osadzone mocno w naszym realnym świecie, a jednak jest jakby prosto wyjęte z baśni, bo właśnie taka jest ta książka.

Historia Daniele Sampere napisana jest z perspektywy inteligentnego młodego barcelończyka w roku 1945 i muszę, aż pisnąć z zachwytu. Autorowi wyszło to znakomicie. Daniel był, jest - z krwi i kości postacią, w którą jestem skłonny uwierzyć i ją zrozumieć, tym bardziej, że jest to postać głęboko kochająca książki i ta miłość do nich, każdym kroku tej powieści, aż spływa z kartek na czytelnicze paluchy. Nic tylko się oblizywać ze smakiem!

Mamy więc relanego bohatera, czas teraz na magię. A tę fundują nam sytuacje i wydarzenia jakich Daniele jest uczestnikiem. Niby rozgrywają się naprawdę, a jednak mają w sobie coś ze snu, coś fantastycznego. Czy to spotkanie okaleczonej postaci we mgle, czy pogoń za skrawkami historii tajemniczego Juliana Carlaxa. Wszystko jest logiczne i przemyślane, a jednocześnie zanurzone w baśniowym klimacie. Swoją drogą w całej powieści Zafon mistrzowsko żongluje gatunkami i konwencjami, co każdy wytrawny mol książkowy - myślę, że z lubością doceni.

W bohatera jestem skłonny uwierzyć, jego przygody mogę śledzić z baśniowym zachwytem, ale już w Barcelonie jestem gotów się z miejsca zakochać. To melancholijna sceneria pełna klimatycznych zaułków, malutkich kawiarenek, starych księgarni i zapomnianych posiadłości spowitych mgłą, pomiędzy którymi, ukryty jest gdzieś Cmentarz Zapomnianych Książek...O jejku, jak ja bym chciał to miejsce odwiedzić. Niestety nie da się, pozostaje mi jedynie sięgnąć po kolejne tomy...

P.S. Oczywiście może tak być, że komuś ta powieść nie podpasuje, bo woli bestialsko zamordowane trupy i przesadzone intrygi, albo ktoś nie zrozumie tej książki bo woli prostsze, bardziej rzeczywiste historie, a może po prostu nie jest wrażliwy na melancholijny klimat opowieści. O gustach się nie dyskutuje, ja tylko ostrzegam, że w takim razie lepiej po "Cień Wiatru" nie sięgać.

No i jak się tu zabrać za napisanie tej opinii. Chciałbym mieć taką literacką umiejętność kreowania magicznej rzeczywistości, jaką ma Carlos Ruiz Zafon. Nie mam jej niestety, więc muszę opisać moje przeżycia z "Cieniem Wiatru" w nieco bardziej przyziemny sposób. Ale i tego nie potrafię, jak w końcu opisać prostymi słowami coś, co niby jest osadzone mocno w naszym realnym...

''[...] niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca.''

Powiem szczerze - ze względu na bardzo dobre recenzje, miałam duże oczekiwania co do tej pozycji.

Początek mnie zaciekawił, środek nieco nudził (przez chwilę rozważałam, żeby odłożyć lekturę - na szczęście tego nie zrobiłam),ale za to ostatnie rozdziały mnie zachwyciły i dzięki nim uważam "Cień wiatru" za coś świetnego. Gdyby cała książka była napisana tak, jak od rozdziału, w którym Nuria Monfort opowiada historię Caraxa to pewnie "wciągnęłabym" ją przy jednym posiedzeniu.

Akcja powieści ma miejsce w powojennej Barcelonie. Książka napisana jest pięknym językiem, jest owiana tajemnicą, wszystko jest dokładnie przemyślane i wątki łączą się ze sobą w całość tak, że pozwalają głównemu bohaterowi rozwikłać zagadkę. To historia o zafascynowaniu książkami, o przyjaźni i o miłości.

''Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.''

Powyższy cytat skradł mi serce i absolutnie się z nim zgadzam. "Cień wiatru" przepełniony jest wieloma wartościowymi cytatami, z którymi się utożsamiałam - były dla mnie "lustrem".

Polecam, naprawdę warto!

''[...] niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca.''

Powiem szczerze - ze względu na bardzo dobre recenzje, miałam duże oczekiwania co do tej pozycji.

Początek mnie zaciekawił, środek nieco nudził (przez chwilę rozważałam, żeby odłożyć lekturę - na szczęście tego nie zrobiłam),ale za to ostatnie rozdziały...

Najlepsza przeczytana książka w tym roku

Najlepsza przeczytana książka w tym roku

Rozczarowała mnie ta książka, ze względu na tak dobre oceny spodziewałam się czegoś więcej. Historia jest bardzo wciągająca i gdyby nie te trwające w nieskończoność wywody Fermina (bardzo interesujące poniekąd, ale w/g mnie zbyt długie),byłaby to książka od której nie mogłabym się oderwać. Gdyby całość była taka jak ostatnie 100 stron, to połknęłabym ją w dwa dni, nie zastanawiając się czy dam radę przez nią przebrnąć.

Rozczarowała mnie ta książka, ze względu na tak dobre oceny spodziewałam się czegoś więcej. Historia jest bardzo wciągająca i gdyby nie te trwające w nieskończoność wywody Fermina (bardzo interesujące poniekąd, ale w/g mnie zbyt długie),byłaby to książka od której nie mogłabym się oderwać. Gdyby całość była taka jak ostatnie 100 stron, to połknęłabym ją w dwa dni, nie...

Tak słabe i ckliwe, że aż oczy bolą.

Tak słabe i ckliwe, że aż oczy bolą.

Czy może być coś piękniejszego i bardziej fascynującego od książki opowiadającej historię tajemniczej i zapomnianej powieści? O niemal, że magicznym, a zarazem nieco realnym miejscu skrywającym w sobie nieskończenie wiele niepamiętanych już dzieł.
Książka ta jak żadna inna skradła me serce już nieco ponad dwa lata temu i nawet teraz czytając ją po raz drugi wciąż pozostaje miłością mojej czytelniczej duszy.
Wspaniale było powrócić do ukochanych przeze mnie postaci (Fermina, Daniela, Bei) i cudownie było znów poczuć magię i prawdziwie życiowe mądrości bijące z każdej ze stron powieści.
Myślę, że nawet gdybym przeczytała ją po raz setny wciąż odkrywałabym nowe rzeczy, cytaty i przemyślenia...

Czy może być coś piękniejszego i bardziej fascynującego od książki opowiadającej historię tajemniczej i zapomnianej powieści? O niemal, że magicznym, a zarazem nieco realnym miejscu skrywającym w sobie nieskończenie wiele niepamiętanych już dzieł.
Książka ta jak żadna inna skradła me serce już nieco ponad dwa lata temu i nawet teraz czytając ją po raz drugi wciąż pozostaje...